Mistrzostwa Polski Poznań 2012

Od jakiegoś czasu MPki to dla mnie start do którego podchodzę całkowicie na luzie. Zupełnie odwrotnie niż Mary. Nie walczę ani o medale, ani o klasy sportowe. Ot jadę pobiegać na fajnych mapach i wymagających trasach. Mogę z ręką na sercu powiedzieć, że się nie zawiodłem i były to bardzo udane zawody z których powróciłem pełen zapału do dalszego treningu i zrzucenia zbędnych kilogramów.
Zaczynaliśmy od piątkowego sprintu. Wiem, że wiele osób narzekało, że teren nieciekawy, trasy za łatwe i za krótkie, ale mi się podobało. Ja wolę sprinty leśne/parkowe od miejskich i na tym sprincie znalazłem wszystko co lubię. Były warianty (mało, ale były), były żywopłoty (trochę mi przy nich nie poszło), było szybkie bieganie (akurat w formie nie jestem, więc przyjemności z tego miałem niewiele), ale nie zmienia to faktu, że po biegu byłem szczęśliwy i miałem to uczucie, że chcę tutaj pobiec jeszcze raz. Podobało mi się też to, że można było oglądać stojąc w okolicy mety, co sprawiało, że było dość widowiskowo. Szkoda tylko, że Hanka zamiast oglądać biegających postanowiła za wszelką cenę popływać w zalewie ;)

Mary się trochę mniej podobało (ona woli chyba sprinty miejskie), ale miejsce jakie zajęła było w miarę standardowe - 9.

W sobotę pojechaliśmy na midelek na Dziewiczą Górę. Wszyscy przed startem odgrażali się że po biegu góra już nie będzie dziewicza, ale okazało się, że to góra rozdziewiczała nas, a nie my ją. Las był trudny, trasy niebanalne i większość zawodników motała solidnie, szczodrze rozdając darmowe minuty swoim przeciwnikom niczym Play albo przynajmniej Heyah. Dzięki temu wreszcie udało mi się wygrać z Marianem na mapie. Pomotał biedak sromotnie (możecie o tym poczytać tutaj: marianpage), dzięki czemu udało mi się wygrać z nim o 3 minuty.
Emocje na koniec zaserwował nam Kowal przybiegając dosłownie sekundy przed końcem odliczania o brązowy medal, ale jak dla mnie największym zaskoczeniem było złoto Jacka Morawskiego (brawo Jacek!) oraz srebro Ścieży (woohoo!).
U dziewczyn tez się przetasowało w stosunku do sprintu. Mary była szósta. Zaskoczeniem w seniorkach była dla mnie Gwoździu, która skończyła druga - respect!
Po tych dwóch dniach biegania już mogłem zaliczyć zawody do udanych, ale czekały nas jeszcze sztafety...

Wstaliśmy wcześnie rano i dojechaliśmy na miejsce jako jedni z pierwszych. Arena zmagań wyglądała czadowo. Wielkie pole, na polu widzieliśmy przynajmniej 4 punkty, a niektórzy mówili, że jest więcej. Zapowiadało się niezłe widowisko.
Rozgrzałem się razem z Mary i stanęliśmy przy swoich mapach na starcie pierwszych zmian. Do końca nie wiedziałem czego się spodziewać, więc na wszelki wypadek ruszyłem spokojnie (nie tak jak reszta szaleńców). Po lekkim wahnięciu na drugi punkt biegłem dobrze i przed widokowym zajmowałem satysfakcjonującą pozycję, ale niestety na pierwszy punkt po widokowym zamuliłem konkretnie i wszystko się posypało. Nie spiesząc się zanadto dotarłem do mety i zająłem się zabawianiem Hanki i podziwianiem reszty zmagań. Faktycznie było bardzo ciekawie i widowiskowo.
Nasze chłopaki zameldowały się na miejscu 6, a dziewczyny na 7. Bez rewelacji, ale nie zawsze musi być super-hiper, prawda?

Na koniec chciałbym po pierwsze podziękować organizatorom za możliwość przeprowadzania Hanki ze strefy startu do strefy mety w dwa pierwsze dni, a po drugie podsumować zawody od strony technicznej.
Kulało zaplecze gastronomiczne, brakowało wody do mycia, brakło pompy i ekscytującej oprawy, ale wiecie co? Był papier w klip-klopach, był porządek, nie było opóźnień, były bardzo dobre mapy i jeszcze lepsze trasy. Mam nadzieję, że będę miał okazję uczestniczyć w wielu tak cieszących zawodach! Dzięki Grunwald!

A teraz... czas na przerwę. Trzeba się podleczyć ;-)

Comments

One response to “Mistrzostwa Polski Poznań 2012”

Marian pisze...
5 cze 2012, 11:38:00

Ty wrociłeś pełen zapału do treningu a ja powinienem teraz udac się na standardową 3 miesieczną przerwę w bieganiu.. ale zobacze co z tego bedzie.

Prześlij komentarz