Obóz zimowy - Szklarska Poręba 2010

Czekali, czekali, aż się doczekali. Nareszcie urlop i nareszcie wyjazd! Tym razem na obóz treningowy do Szklarskiej Poręby. W planach było dużo biegania, jazdy na nartach i relaksu. Nie wszystko udało się zrealizować, ale z ogólnego wyniku jestem zadowolony i zaliczam wyjazd do bardzo udanych. Zacznijmy od początku...

Pojechaliśmy własnym samochodem, ponieważ trzeba było zabrać narty. Magister inżynier Tomasz Pabich po raz kolejny wykazał się pomysłowością i do auta weszły jeszcze dwie dodatkowe osoby (Marta i Sness) i szczęśliwie w czwórkę dojechaliśmy na miejsce.
Jeszcze tego samego dnia wyszliśmy na krótkie i leciutkie rozbieganie. Ból w stopie dokuczał, ale najgorsza była niepewność co się stanie gdy naprawdę zacznę biegać. Przez ostatnie dwa tygodnie robiłem po 40 km, z czego większość na nartach biegowych. Bałem się bardzo co powie stopa na obciążenie rzędu 100 km tygodniowo. Albo ją wyczekam, albo ból się nasili i przerwa w treningach będzie nieunikniona. Zdeterminowany dobrym początkiem sezonu i rosnącą formą postanowiłem zaryzykować i cały obóz biegać normalnie, a ból w stopie zignorować. Okazało się, że decyzja była dobra, bo ból zamiast się nasilić, zelżał. Wprawdzie do planu treningowego zmuszony byłem wprowadzać drobne cięcia w stosunku do tego co reszcie aplikował "Pasza", ale było to wynikiem zdrowego rozsądku i obawą o przetrenowanie, a nie bólu. Uznałem, że po treningach w przedziale 40-60 km tygodniowo nie ma sensu wskakiwać nagle na 150. Po zsumowaniu całego tygodnia i tak wyszło mi 115, z czego jestem więcej niż zadowolony.

Trening popołudniowyByliśmy zakwaterowani w świetnym miejscu, 200m od lasu i drogi pod reglami. Znakomita baza wypadowa na treningi i wycieczki biegowe. Do miasta wychodziliśmy tylko na spacery i zakupy.
Na jedzenie nie można było narzekać. Najadałem się, w większości mi smakowało, a po obiedzie i kolacji (która zawsze była na ciepło) na stołach pojawiało się jeszcze - ku mojej uciesze - coś słodkiego. Dobrze że w naszej rodzinie tylko ja jestem takim amatorem słodyczy. Czasem udawało się wyżebrać od Mary słodką bułkę :)
Rozkład dnia był obozowy. Pobudka o 7.30, rozruch a po nim śniadanie. Trening przedpołudniowy rozpoczynaliśmy przeważnie w godzinach 10-11, tak by zdążyć przed obiadem o 13.30. Po obiedzie sjesta, a po południu trening około 16. Kolacja na 19, a potem Vancouver i kibicowanie polakom, którzy na tych zimowych igrzyskach olimpijskich dostarczyli nam sporo emocji, a mam nadzieję, że to jeszcze nie koniec (w sobotę bieg Kowalczyk na 30 km).

Przyczajka na skarpiePrzez półtora tygodnia zaliczyliśmy trzy wycieczki biegowe. Na pierwszej byłem jeszcze ostrożny i wybrałem najkrótszy wariant. Żółtym szlakiem do schroniska "Pod Łabskim Szczytem", potem czarnym (dziewiczy śnieg!) w dół do niebieskiego i drogi pod reglami, a potem drogą pod reglami do domu. W sumie zrobiłem około 18 km i czułem się już zmęczony.
Druga wycieczka prowadziła przez Wielki Kamień do Jakuszyc. O ile droga na Wielki Kamień była znośna, to dalej wszystko się posypało. Przez kilka kolejnych kilometrów do Jakuszyc bardziej walczyłem o utrzymanie równowagi niż tempa biegu, a bluzgi sypały się gęsto. Marian, który dzielnie mi towarzyszył podczas wszystkich wycieczek też nie szczędził języka. Mocno zniechęceni do ośrodka wróciliśmy asfaltem, co samo w sobie także nie było za przyjemne. Na koniec mocno bolały już nogi od twardej nawierzchni, pomimo że wydolnościowo czuliśmy się jeszcze przyzwoicie. W sumie wyszło nam 22 km.
Ostatnia eskapada była najtrudniejsza, ale też najfajniejsza. Najpierw czerwonym szlakiem wbiegliśmy na Szrenicę (Marian był mega-dumny z faktu, że po raz pierwszy nie szedł na długim podbiegu), a potem ze Szrenicy pobiegliśmy na Wielki Szyszak. Wiało jak diabli i byłem ogromnie zadowolony, że zabrałem ze sobą ortalion. Dzięki niemu było mi prawie ciepło. Ucierpiało tylko jedno ucho (wiatr cały czas z prawej strony) i siusiak. Chyba muszę brać jeszcze coś oprócz samego dołu od R90 na takie wybiegania. Po okrążeniu Szyszaka było już wspaniale. Wiatr w plecy, słońce, czyste niebo i fantastyczne widoki. Nawet fakt, że ominęliśmy szlak którym mieliśmy zbiegać i nadłożyliśmy 3 km nie był w stanie popsuć mi humoru. Powrót do ośrodka drogą pod reglami był już ciężki (zmęczenie w nogach) i musiałem walczyć przez ostatnie 3 km, ale jednocześnie byłem ogromnie zadowolony i dumny, że dałem radę. W sumie wycieczka miała około 24 km i zajęła mi trochę ponad 3 godziny.

Leśniczówka, stały punkt treningówJeszcze tego samego dnia opuściliśmy zgrupowanie z przyczyn osobistych i wróciliśmy do Pabianic. Mimo to staraliśmy się nie odpuszczać i zarówno we wtorek jak i w środę zrobiliśmy dość długie treningi i dopiero dziś planujemy odpoczynek, tak jak reszta obozowiczów. W sumie przez 10 dni zrobiłem 185 km. Całkiem nieźle.
Warto wspomnieć także o Mistrzostwach Polski w orientacji na nartach, które odbywały się w Jakuszycach w terminie naszego obozu. Korzystając z okazji zgłosiliśmy się do biegu sztafetowego i sprinterskiego. Nie planowaliśmy ścigania się i walki o medale, ale o dziwo takowe się pojawiły. Szerzej o starcie w Mistrzostwach, naszych sukcesach i wrażeniach napisze Mary. Ja tylko wspomnę, że moje ostatnie miejsce w sztafetach wynikło z faktu, że mapy z których zmuszony byłem korzystać były kiepskiej jakości i nie było na nich wszystkich strumieni i skarp, które skutecznie utrudniały mi poruszanie się na przełaj (nie pytajcie czemu nie jeździłem ścieżkami...). Gdyby tego było mało, to jeszcze źle dobrałem narty, połamałem mapnik i zrobiłem chyba miliard innych błędów. W ogólnym rozrachunku po chłodnej analizie uważam, że mój końcowy czas był łagodnym wymiarem kary :), czytaj: na nartach jestem cienki jak włos z dupska nietoperza.